21 maja 1986 roku grupa sztokholmskich społeczników, na zaaranżowanym przez Ośrodek Polskich Organizacji Niepodległościowych – OPON, spotkaniu załozyła Związek Harcerstwa Polskiego poza granicami Kraju – Okręg Szwecja. Związek podlegał Kwaterze Głównej ZHP na uchodźstwie w Londynie – jedynemu w tym czasie kontynuatorowi polskich tradycji skautingowych II Rzeczypospolitej.

Okręg ZHP Szwecja, podlegał Kwaterze Głównej Związku mającej swoją siedzibę w Londynie i zrzeszającej wtedy około 12.000 młodzieży polskiej na całym świecie. Była to pierwsza w Skandynawii próba zaszczepienia idei harcerstwa polskiego. Pełnomocnikiem Kwatery Głównej został dr Zygmunt Stankiewicz. Już na jesieni 1986 roku skupiał około 80 dzieci, podzielonych na drużynę żeńską, prowadzoną przez z-cę kierownika Okręgu Krystynę Smoleńską-Gronowską, drużynę męska prowadzoną przez dh Jana Potrykusa oraz zuchów kierowanymi przez Małgorzatę Nowak i Andrzeja Olasa.

Celem utworzenia Okręgu było zrzeszenie dzieci polskiej emigracji w ramach organizacji harcerskiej. ZHP miał być alternatywą dla szerzącej się w szkołach podstawowych i średnich narkomanii, picia alkoholu, palenia papierosów oraz moralnej degrengolady. ZHP wcielając podstawowe zasady skautingu miał rozbudzać świadomość i przynależność narodową młodych polaków poza granicami Kraju. Realizacja tego przedsięwzięcia spotkała się z dużym poparciem szwedzkiej Polonii. W pierwszym zorganizowanym obozie harcerskim wzięło udział ponad 100 dzieci. Prace wychowawcze realizowano poprzez zbiórki, biwaki oraz obozy harcerskie. W krótkim czasie, pomimo dużych trudności finansowych i kadrowych stworzono od podstaw infrastrukturę Związku.

Do października 1988 stworzono drużyny męską i żenską oraz gromadę zuchową. 5 października 1988 nastąpiła reorganizacja Okręgu Szwecja. Powstały wtedy dwa hufce – męski (hufiec „Kaszuby”) oraz żenski (hufiec „Tatry”). Od stycznia 1989 roku hufiec „Kaszuby” działał jako samodzielna jednostka z własną gospodarką finansową.